De Ruimtes Tussenin

‘Reccia werd hier vijfde in de klasse … en hij is zo dik als mijn klomp!’ *

Zo grapte mijn traditioneel getwitte, met leer elleboog gepatchte natuurkundeleraar Mr Hamilton, zich richtend tot de ongeveer dertig aanwezige tienerjongens. Terwijl hij dat deed, hield hij mijn examenpapieren in één hand omhoog en zwaaide ze boven zijn hoofd, waarbij hij in gelijke mate zijn verwondering en afschuw uitdrukte dat iemand die zo dom was als ikzelf eigenlijk een respectabele positie in de vijfde klas had kunnen krijgen in een natuurkunde-examen van een universiteit.

Gezien mijn leeftijd nu terwijl ik dit schrijf en het feit dat ik in mijn vroege tienerjaren was toen het bovenstaande sarcasme met betrekking tot mijn intelligentiequotiënt halverwege de jaren zestig aan een klas werd gepresenteerd, moet de heer Hamilton, toen schijnbaar in de vijftig, zeker al lang geleden het universiteitslab hebben verlaten met zijn zwakke maar enigszins verontrustende geur van lekkend gas – en inderdaad deze wereld – bestemd voor een veel meer verlichte vibratie waar  zijn geloof in de absolute onveranderlijkheid van de wetten van de fysica zou onmiddellijk zijn uitgedaagd door de verbazingwekkende nieuwe omgeving waarin hij zich bevond.

Ook smeek ik met terugwerkende kracht om het oneens te zijn met zijn neergezette verklaring. Ik was, zo blijkt, helemaal niet ‘dik’ – ik was introvert, verlegen en latent mediumistisch (zonder dat ik het op dat moment wist), en mijn vermogen om kennis te absorberen was recht evenredig met het vermogen van een leraar om het over te dragen. Hoe bedreven we zijn in het ondermijnen van het potentieel van een kind op een vormende en beïnvloedbare leeftijd; hoe vastbesloten om elk zaailingvermogen af te breken dat een jong onbewust kan voortplanten voordat het de kans heeft gekregen om te bloeien en grote dingen te bereiken … Veel wijzer om een spirituele benadering aan te nemen wanneer we contact maken met de volgende generatie, zorgvuldig overwegend wat een beetje aanmoediging en vriendelijkheid en inzicht van onze kant kan bereiken.

Ik dwaal af.

De reden dat ik de inleiding van dit boek begin door mijn zwakke greep op de fundamenten van de natuurkunde als student in de jaren zestig in beeld te brengen, is niet om een lang gekoesterde wrok tegen mijn voormalige natuurkundemeester te ventileren. Inderdaad, zo’n wrok bestaat niet. Integendeel, in die zin dat ik de heer Hamilton te danken heb aan een levendige, positieve en zeer relevante herinnering aan die tijd doorgebracht in verbijstering, omringd door reageerbuizen, Bunsen-branders, pestkoppen en gekalkte,op het bord gekrijste, complexe, ondoordringbare vergelijkingen die de wereld in cijfers, letters, symbolen en verkeerde ‘absoluten’ verkondigen hoe de dingen hier eigenlijk werken, wetenschappelijk gezien … dat is van een door hem gegeven les die een prisma met zich meebracht.

Zoals u ongetwijfeld weet, is een prisma een (meestal) glazen object, meestal driehoekig van vorm, met brekende oppervlakken die onder een scherpe hoek ten opzichte van elkaar zijn geplaatst, waardoor het de mogelijkheid heeft om wit licht te splitsen in de kleuren van het spectrum. Om dit te demonstreren, ging ‘Hamish’ Hamilton (zoals we grijnzende tykes hem graag noemden toen we er vrij zeker van waren dat hij niet binnen gehoorsafstand was) verder met het schijnen van een lichtstraal door één gezicht van genoemd prisma en, lo and behold, uit zijn andere gezicht morsten lichtgevende banden van rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo en violet. Het object werd binnengebracht door een band van wit licht; het verlaten was een orkest van glorieuze kleuren.

… Welk beeld is zeer belangrijk met betrekking tot de inhoud van dit boek, en heeft me een passende openingsmetafoor gegeven voor de bedoelingen van de achtste Joseph Communications-titel.

Maar eerst, en als u mij wilt verwennen, moet ik een beetje terugkrabbelen om commentaar te leveren op wat, tot het laatste hoofdstuk van dit boek, al meer dan een decennium het voortdurende proces was van Jozef en mijzelf die symbiotisch werkten via een trance-staatsverbinding als een ‘prisma’ voor het gezichtspunt van een enorme, spiritueel verlichte groepsziel (een collectief van miljoenen geëvolueerde geesten) die diep bezorgd is over het welzijn en de toekomst van de mensheid,  voor het dierenrijk en voor planeet Aarde.

Het succesvol afsluiten – of ‘doorbrengen’ – van Josephs voorlaatste titel From Here To Infinity had me enorm veel voldoening gegeven. Ik was erg opgelucht dat het boek eindelijk compleet en veilig ter wereld was, want achttien hoofdstukken manifesteerden zich via een gelijk aantal trancesessies. Het proces had me echter volledig uitgeput achtergelaten en ik was bleek van gezicht geworden, af en toe ongecoördineerd van ledematen en vaak gedesoriënteerd. De veeleisende maandelijkse sessies die, met mijn volledige toestemming, Joseph’s oude, discarnate geest in staat hadden gesteld om herhaaldelijk de controle over mijn fysieke lichaam en geest over te nemen om zo direct mogelijk met de wereld te spreken door mijn persoonlijkheid voorzichtig naar één kant te schuiven en centraal te staan voor de duur van elke sessie, hadden een toenemende ravage aangericht in mijn gezondheid en levensenergieën. Een andere bijdrage aan deze uitputting was het feit dat ik, toen de bijeenkomsten ten einde liepen, tegelijkertijd te maken had met verschillende persoonlijke levensuitdagingen, niet in de laatste plaats de plotselinge dood van mijn moeder.

Fysiek en mentaal bevond ik me op een zeer laag pitje en als gevolg daarvan besloot ik dat From Here To Infinity het laatste boek zou zijn dat ik Joseph kon laten doorbrengen door mijn lichaam, fysieke geest en stembanden te gebruiken terwijl ik in een trancetoestand was. Met betrekking tot zijn spirituele ‘missie’ had ik er vertrouwen in dat alles wat Joseph en zijn zielengroep moesten zeggen om dringend persoonlijke en wereldwijde verandering teweeg te brengen, in feite op dit punt was gezegd, en dat het nu mijn taak was en die van de andere leden van de Band of Light (Joseph’s term voor onze kleine groep) – mijn geliefde Jane,  en Tony en David – om onze resterende tijd op deze planeet te richten op de niet onaanzienlijke taak om zoveel mogelijk zielen over de hele wereld bewust te maken van het bestaan van Jozefs levensbelangrijke boodschap en waarschuwing voor de mensheid.

Toen mijn geest, lichaam en geest langzaam begonnen te re-integreren en weer in harmonie werkten op fysiek en mentaal niveau, en mijn vampierachtige bleekheid, duidelijk, zoals gezegd, ten tijde van de laatste trancebijeenkomsten van het boek (eerlijk gezegd … ask Jane, die me destijds wrang ‘Dracoole’ noemde) verving zichzelf geleidelijk aan door meer sociaal aanvaardbare huidtinten, ons werk namens de Communications bleef in het gebruikelijke hectische tempo vooruitgaan. Voortdurende imperatieven omvatten een toewijding aan het produceren van e-book- en audioboekversies van de zes Joseph-titels die tot nu toe zijn gepubliceerd, en hiertoe merkte ik vervolgens dat ik elke week hoofdstukken uit de boeken las en opnam, pratend in een microfoon in de studio van onze hardwerkende, nauwgezette geluids- (en video) maestro Avey. Spaanse en Nederlandse websites waren ook in een evoluerende maar in dit stadium embryonale staat, elk bedoeld om de prachtige woord-voor-woord vertalingen van de boeken die we zo genadig waren verstrekt te promoten, met dank aan onbaatzuchtige zielen Maria-Luisa en professor Paul de Troyer; en ook reclamecampagnes, interviews, radioshows en de uitbreiding van een aanwezigheid op sociale media kwamen aan bod.

Terwijl dit alles gebeurde , bleef Joseph een verbonden aanwezigheid, die me door onze verbinding bewust maakte van zijn volgende dringende agenda. Hij maakte al snel herhaaldelijk en steeds duidelijker dat hij zijn zinnen had gezet op een ander deel van de Communicatie en dat er, met mijn toestemming, een achtste, van vitaal belang boek was dat hij dringend aan de wereld wilde presenteren, waarvan hij de titel verleidelijk gaf als de Ruimtes tussen. Die drie woorden alleen al waren voldoende intrigerend om mijn interesse te wekken, en door die permanente verbinding tussen ons die onmiddellijk in een trancetoestand opbloeide wanneer de Band van Licht bijeenkwam om energie aan onze kant van de vergelijking voor dit doel op te bouwen, kon ik Joseph’s vurige wens voelen om opnieuw toe te voegen aan de uitgebreide spirituele informatie die hij al had gegeven aan degenen die bereid waren om naar zijn woorden te luisteren en zijn woorden te overwegen door zijn boeken. Verder zorgden zijn intenties met deze voorgestelde nieuwe titel, gezien de huidige toestand van de planeet en zijn imperatief om zielen aan te moedigen zich opnieuw te verbinden met hun spirituele kern en hen te vragen Licht in de wereld door te geven terwijl er nog tijd is om dit effectief te doen in deze huidige cyclus voor een overtuigend en actueel argument.

Dat gezegd hebbende, het inzetten op de twee extra jaren van trancewerk waar een nieuw boek me waarschijnlijk bij zou betrekken, was geen beslissing die ik lichtvaardig nam. Inderdaad, als analogie speculeer ik dat mijn specifieke persoonlijke ervaring van trance mediumschap niet anders is dan de beproevingen van de bevalling in die zin dat je jezelf door onvoorstelbaar ongemak heen laat gaan en dan, als dit voorbij is, verklaart dat je jezelf nooit meer in zo’n kwetsbare situatie zult plaatsen (als man in dit leven kan ik alleen maar gissen naar de juistheid van deze verklaring,  natuurlijk – al heb ik, ter verdediging, wel herinneringen aan een lang geleden bestaan als vrouw). Zodra je echter de vruchten van je werk ziet die hun eerste stappen in de wereld zetten en met mensen omgaan (in mijn geval elk nieuw boek en de overweldigend positieve, levensveranderende reactie die elke nieuwe titel bij een groot aantal lezers over de hele wereld genereert), vergeet je je vroegere vastberadenheid en bereid je je voor om jezelf opnieuw onder te dompelen in dezelfde ervaring om meer van hetzelfde te leveren.

Het ‘ongemak’ (zoals in vermoeidheid en desoriëntatie) veroorzaakt door eerdere trancesessies die snel vergeten, of op zijn minst toegewijd aan een spinnenwebben, zelden bezochte ‘platenkamer’ achter in mijn geheugen, ik zei daarom ja tegen Joseph en de verdere onderneming, en de vier leden van de Band of Light begonnen elkaar maandelijks opnieuw te ontmoeten om Joseph in staat te stellen een compleet hoofdstuk voor het boek te leveren binnen de dimensie-overspannende energiebubbel (met een leven van ongeveer veertig tot vijftig minuten) gegenereerd door de zielengroep voor elke sessie.

Halverwege het proces van het vastleggen van zijn woorden voor de nieuwe titel, en het noodzakelijk maken van een pauze van het werk aan de Spaces Between van een paar maanden om onze voorgestelde publicatiedeadline te kunnen halen, gaven Jane en ik ons ook over aan de gigantische taak om een zevende Joseph Communications-volume samen te stellen, het dubbele Many Voices,  Eén missie, die eindelijk (we hadden dit al tien jaar gepland) zou beschrijven hoe ons leven was gedeeld met een groot aantal spirituele communicatoren, en de verhelderende toespraken beschikbaar zou stellen die we tweeën dag en nacht, op het werk en in rust, van Joseph en verschillende andere leden van zijn zielengroep hadden ontvangen gedurende een periode van vier jaar toen we voor het eerst een paar waren geworden in 2006.

… Teruggrijpend op en het verfijnen van mijn eerdere uitspraak, kan de Spaces Between – en inderdaad elk van Jozefs boeken na de oorspronkelijke titel Openbaring – in geen enkel opzicht worden omschreven als ‘meer van hetzelfde’. Zoals bij elk van zijn volgende boeken, maakte het nieuwe deel vanaf de eerste woorden en de vroegste hoofdstukken duidelijk dat er zoveel meer was dat hij vanuit een hoger vibrerend oogpunt wilde onthullen; dat er letterlijk ‘meer dingen in hemel en aarde’ zijn dan de meerderheid van de zielen hier ooit heeft gedacht in een wereld die zijn spirituele oorsprong steeds meer de rug heeft toegekeerd, en dat de inhoud van de nieuwe titel bijzonder relevant zou zijn voor die mannen en vrouwen die serieus proberen de opvattingen van een materialistische samenleving tegen te gaan die gelooft dat het verwerven van dingen en macht het uiteindelijke doel en de sleutel tot een vervullend bestaan hier.

Over dit onderwerp denk ik dat de meeste lezers van deze titel het erover eens zijn dat de mensheid als geheel het momenteel, als gevolg van haar maatschappelijke noodzaak om onze veronderstelde collectieve ‘behoeften’ en materiële lusten te bevredigen, de planeet plundert, weinig tot geen rekening houdt met andere soorten of het milieu, en zich heeft opgesloten in een tunnelvisieperceptie van het bestaan die ons oogkleppen ophoudt over wat er werkelijk naast ons bestaat (en het volste recht heeft om dat te doen) met ons recht onder onze neus op fysiek niveau, laat staan op geestelijk niveau.

Door deze lichamelijkheid-en-egocentrische, kop-in-het-zand-houding aan te pakken, nodigt Joseph op deze pagina’s lezers uit om naar deze wereld te kijken door het prisma van het verheven perspectief van zijn zielengroep en om wonderen en lang verborgen waarheden te ontdekken die, als ze door aanzienlijke aantallen zielen hier worden erkend, er zeker voor moeten zorgen dat de samenleving haar plaats in het schema van dingen op aarde en in de kosmos opnieuw evalueert,  om de zelfbenoemde status van de mensheid als de Alfa-soort op deze planeet in twijfel te trekken, en om ons bewust te maken van het feit dat we in de spirituele realiteit deze glorieuze wereld niet alleen delen met vele andere kostbare en even belangrijke fysieke levensvormen, maar ook met oudere, wijzere en meer trillingsgeavanceerde entiteiten, superieur aan ons in zowel spiritueel vermogen als het vermogen om positief en in harmonie met de planeet en haar ecosysteem te creëren. Daarnaast probeert Joseph ons ook te herinneren aan ons kernerfgoed, door onze kennis uit te breiden van hoe we functioneren als de spirituele wezens die we werkelijk zijn en ons te helpen onszelf en de manieren waarop we als scheppers en essentiële delen van het geheel werken beter te begrijpen.

Voorrondes voorbij, ik nodig je nu uit om nu een rustig hoekje te zoeken weg van het lawaai en de snelheid van deze wereld en jezelf voor te bereiden. Je staat op het punt om je schijnbare individualiteit, je rol, positie en doel in deze wereld opnieuw te onderzoeken en ook om jezelf opnieuw vertrouwd te maken met de vele wonderbaarlijke, ontzagwekkende, onzichtbare buren die de ‘ruimtes tussen’ van deze planeet bewonen in dit, Josephs laatste communicatieboek dat in trance wordt gegeven.

‘Wat is dat?’ Ik hoor je huilen. ‘Toch niet! Zeg dat het niet zo is, Michael!’ Nou ja, ik ben bang dat je de bovenstaande verklaring goed hebt gelezen. Na veel soul-searching en overweging heb ik de beslissing genomen om uit noodzaak mijn trancefaciliteit stilletjes op te schorten, voldoende in contact te zijn met de ingevingen van mijn hogere zelf om psychisch te weten dat een verdere hoeveelheid trancewerk in deze fase van mijn leven in het beste geval zou resulteren in ernstige ziekte en in het slechtste geval me helemaal van dit bewustzijnsniveau zou kunnen verwijderen – en er is nog steeds veel werk dat Ik, die als onderdeel van de Band van Licht werk, heb de taak om namens de Boodschap van Jozef te ondernemen.

Op basis van de reacties op eerdere boeken en een gretigheid naar extra titels, kan ik me voorstellen dat een percentage van de gewone Joseph-lezers op dit moment van zwaar hart zal zijn als ze overwegen dat het boek dat ze vasthouden de laatste Joseph Communications-titel vertegenwoordigt – maar voor die dierbare zoekers zou ik zeggen wees gerust, je hebt het laatste van Jozef of zijn boodschap niet gehoord,  zoals zijn slotverklaringen in hoofdstuk achttien zullen getuigen. Inderdaad, en terwijl ik deze inleiding schrijf, slechts vier korte weken na het voltooien van de laatste trancesessie voor dit boek, merk ik snel dat ik word ondergedompeld in de volgende fase van mijn werk namens Joseph, die nog grotere eisen stelt als zijn ‘woordvoerder’, nog steeds verbonden met zijn liefdevolle, onbaatzuchtige ziel en in staat om te putten uit zijn wijsheid en opmerkingen via helderziende en helderhorende links wanneer ik word geïnterviewd of artikelen schrijf als ik dat nodig heb verdere input en een uitbreiding van de kennis die hij al in zijn boeken heeft meegegeven.

Joseph zelf zou je vertellen dat het altijd zijn bedoeling is geweest om je via de acht boeken in de serie te voorzien van alle spirituele kennis en verbinding die je nodig hebt om een blijvend, effectief, harmonieus verschil te maken in je leven, het leven van anderen en de toestand van de planeet; dat hij hen heeft gedicteerd zodat ze zouden kunnen fungeren als een blauwdruk (en ook een dringende oproep tot actie) voor een betere wereld en voor ons allemaal een ontsnapping aan de gevolgen van de zondeval zouden vergemakkelijken (de zondeval – het vierde boek van Jozef, wordt aanbevolen te lezen voor elke ziel die zich ooit heeft afgevraagd waarom de aarde is zoals ze is en waarom we geen blijvende vrede lijken te kunnen vinden),  en dat ze moeten worden beschouwd als een hulpmiddel bij spirituele ‘re-meing’ waarnaar regelmatig kan worden verwezen en dat in de praktijk moet worden gebracht, in plaats van te dienen als een vluchtig ‘entertainment’ om te lezen, maar eenmaal opzij te zetten in afwachting van de volgende spirituele ‘fix’.

Tot slot weet ik zeker dat Joseph ook zou zeggen: ‘Ik heb nu mijn eerste werk gedaan in het (opnieuw!) doorgeven van de informatie. ** en ik zal jullie natuurlijk allemaal blijven steunen. Ik kan adviseren. Ik kan aanmoedigen. Als je echter echt spirituele verandering verlangt en bereid bent om ervoor te werken, is het nu heel erg aan jou. Je hebt alle hulpmiddelen binnen handbereik die je nodig hebt om dingen te veranderen en de wereld op spirituele rechten te zetten…

‘… Gebruik ze alstublieft.

‘De tijd dringt.

‘Je kunt het je niet veroorloven om ook maar één dag te verspillen…’

Michael G. Reccia

November, 2018

* Voor degenen onder u die niet bekend zijn met het woord, een ‘klomp’ is een soort schoen met een dikke houten zool, vaak bezaaid en iconisch relevant als onderdeel van de geschiedenis van het noordwesten van Engeland, waar het college dat ik bijwoonde was gevestigd.

** Dit is helaas niet de eerste keer dat Joseph deze informatie doorbrengt. Zie de andere boeken in de serie.