DE VAL

Waar ben ik?

Om preciezer te zijn, wat ben ik?

Ik blijk een ‘bewustzijn’ te zijn. Niet meer dan dat. Geen vorm. Geen substantie. … Ik denk, daarom ben ik… wat precies?

Ik begin het me te herinneren. Ik heb vrijwillig mijn fysieke geest en lichaam verlaten, zodat ze door iemand anders kunnen worden gebruikt – door de gediscrimineerde geest Joseph – en hij is net teruggekeerd naar de sfeer die door hemzelf en andere leden van zijn ‘groepsziel’ wordt bewoond. Hij heeft het pand in feite ontruimd en een leeg huis achtergelaten.

Ja, dat klopt… Ik weet het nog… mijn lichaam is hier ergens… Ah. Daar is ie dan. Mijn ogen zijn goed gesloten. Ik voel vaag armen en benen, vingers en tenen, ogen en lippen – maar ik kan ze niet bewegen. Na wat een leeftijd lijkt, raakt iemand zachtjes mijn arm aan. Het voelt alsof de vingers mijn niet-substantiële, etherische vlees binnendringen. Het is Jane, aan mijn zijde zoals altijd. Ik weet dat ik dicht bij mijn lichaam ben, maar het voelt ook alsof ik op een hoge, rotsachtige richel balanceer, op het punt om te vallen. Ja… Ik val.

Vallen.

Ik open mijn mond en slik in een long vol lucht.

Ik ben terug.

Na een paar minuten forceer ik mijn ogen open. Ze zijn zwaar. Niet meewerkend. Op een bank tegenover me zie ik David en Tony naar me turen, een bezorgde blik op hun gezichten. Jane geeft me een glas water. Ik houd het vast, staar ernaar. Het is fascinerend. Ik kan het glas zien, het water, maar tegelijkertijd lijkt er niets te zijn – het is gewoon een patroon van Lichtenergie. En dat is ook niets. Uiteindelijk wordt het substantieel genoeg voor mijn veranderde zintuigen om me een slok te laten nemen. ‘Was het goed?’ Het lukt me. ‘Hebben we een hoofdstuk gekregen?’

… In trance gaan is voor mij geen prettige ervaring. Ik ben op voorhand nerveus, want er liggen altijd van die onuitgesproken vragen op de loer in mijn achterhoofd: Kom ik daarna terug? Zal ik in staat zijn om terug in mijn lichaam te komen? Zal alles werken? Ik heb er achteraf ook last van. Er volgen onvermijdelijk twee of drie dagen van intense vermoeidheid, een dag van irrationele woede en irritatie, en een dag van acute depressie (mijn vibraties, nadat ze tijdens een trancesessie zijn ‘bevrijd’ en versneld in gelukzaligheid, moeten opnieuw vertragen om in deze wereld te leven zoals ik zou moeten leven, en de schok om terug naar beneden te worden gesleept in deze kleverige,  zware sfeer brengt mijn psyche altijd laag omdat het moeite heeft om zich aan te passen). In totaal is er na elke sessie minstens één volledige week voor altijd uit de kalender van mijn leven gerukt – een week waarin ik bij wijze van spreken hier noch daar ben; een man met een voet in beide werelden, meester van geen van beide, in staat om weinig anders te doen dan geleidelijk te herstellen.

Dus, waarom zou je dit doen? Waarom wijden ik en Jane en David zoveel van ons leven aan de veeleisende en slopende procedure om Joseph door te voeren  en zijn boodschappen voor de mensheid beschikbaar te maken voor de wereld?

Want, in een wereld die grimmig, starend, razend gek is geworden; een wereld die graag doet alsof ze minder gewelddadig en beschaafder is dan ooit met betrekking tot haar wrede verleden, wat Joseph uitlegt en suggereert is van vitaal belang – essentieel – voor ons allemaal, voor de bevrijding van onze ziel en een einde aan fysieke en mentale kwelling, en voor de toekomst en het herstel van de planeet die we van minuut tot minuut verwoesten en vernietigen,  door onze acties en, nog belangrijker, door onze gedachten en overtuigingen. In de inleidingen op zijn andere boeken heb ik al in detail het verhaal behandeld van hoe ik aanvankelijk de taak op me nam om de Joseph Communications door te voeren  als gevolg van een ‘toevallige’ opmerking van mijn inmiddels overleden spirituele leraar, Joan, en hoe wat begon als een reeks helderziende communicatie (ik had eerder vele jaren als een conventioneel spiritueel medium gewerkt) zich uiteindelijk verdiepte in trance-transmissies,  waardoor ik mezelf volledig uit beeld kon halen, zodat Joseph veel meer informatie kon doorbrengen op die momenten dat er communicatie plaatsvond. Ik zal hier dus geen oude grond betreden.

In plaats daarvan zal ik je vragen om onze situatie vanuit jouw oogpunt te bekijken. Als je, om welke reden dan ook, de mogelijkheid had gekregen om geavanceerde, verlichtende spirituele informatie uit een hoogontwikkelde en welwillende bron in de hedendaagse taal in de wereld te brengen, informatie die, als er naar wordt geluisterd en naar wordt gehandeld, het individu in staat stelt een meer vervuld, gezonder en gelukkiger leven te leiden; informatie die uiteindelijk en volledig en absoluut en wonderbaarlijk uitlegt wie en wat we eigenlijk zijn, waarom we hier op Aarde zijn, waartoe we echt in staat zijn en wat, tenzij we nu werken om dingen te veranderen, we halsoverkop naar binnen rennen, zou je in eer en geweten iets anders kunnen doen dan toegang krijgen tot die informatie en deze leveren? En, nadat je de Communicatie uit hogere dimensies hebt doorgehaald, welke van deze opties zou je dan in eer en geweten kiezen – om ze onder een bed te verbergen en te doen alsof de sessies nooit hadden plaatsgevonden of, in plaats daarvan, en ondanks dat ze ‘gewone, gewone mensen’ zijn met gewone, gewone levens, om te proberen hemel en aarde dagelijks te verplaatsen om ze de wereld in te krijgen en daadwerkelijk een verschil te maken?

We hadden geen idee toen Jozefs eerste boek, Openbaring: wie je bent; waarom je hier bent, werd gepubliceerd dat er andere boeken zouden volgen – en dat elk boek, hoewel het onafhankelijk van de anderen kon worden gelezen, het laatste zou uitbreiden en zou opbouwen tot een zich voortdurend ontvouwend, verhelderend en informerend verhaal – we wisten gewoon dat we de nederige bewaarders waren van iets heel bijzonders.

We waren toen een beetje verrast toen Jozef, nadat hij de ‘spirituele mechanica’ van onszelf en van de wereld in Openbaring had uitgelegd, een tweede deel – Verlichting – deze keer met een kroniek van wat er gedaan kon worden om de mensheid ten goede te veranderen en de planeet te herstellen, en ook uitlegde waarom die verandering precies nodig was. Een derde boek, dat voortborduurt op de eerste twee, zou volgen en biedt misschien wel het meest uitgebreide verslag dat ooit is geschreven over wat we kunnen verwachten als we deze wereld fysiek achter ons laten – Je leven na de dood.

Intrigerend genoeg was in alle drie de boeken een rode draad te zien die door en achter het verhaal liep in de vorm van een term die aanvankelijk geleidelijk werd geïntroduceerd, maar die in de loop van de tijd steeds meer betekenis zou krijgen en met toenemende frequentie zou worden genoemd. Die draad, die term, was de zondeval.

Joseph zinspeelde regelmatig op een soort cataclysmische gebeurtenis die aeonen geleden had plaatsgevonden in ons duistere en verre spirituele en materiële verleden, een gebeurtenis die een aarde had voortgebracht die was veranderd en op de een of andere manier was afgeleid van haar oorspronkelijke doel en vorm, wat aangaf dat de mensheid op deze planeet al veel langer bestond dan we veronderstelden,  en dat we, ieder van ons, niet alleen onbewuste bijdragers zijn aan de wereld van oorlog en marteling en machtszoeken en gebrek dat we vandaag de dag bewandelen, maar ook onbewuste cultivatiebeoefenaars en bestendigers van deze treurige stand van zaken.

Het werd duidelijk dat Joseph’s Communicatie leidde tot een volledig en uitgebreid onderzoek en uitleg van de zondeval, en dat deze communicatie een urgentie had – een noodzaak om er zo snel mogelijk doorheen te komen. Kort nadat de laatste woorden van Uw leven na de dood waren uitgesproken, begonnen we daarom weer bij elkaar te zitten om Jozef de inhoud van het boek dat u nu vasthoudt te laten dicteren. Persoonlijk begon ik de intense druk en verantwoordelijkheid te voelen om zo’n boek door te nemen, vele maanden voordat er ooit een woord van was afgeleverd. De implicaties ervan waren zo enorm dat we, net als bij de andere boeken, gewoon  elk woord met feilloze nauwkeurigheid moesten vastleggen en vastleggen, een taak die des te ontmoedigender werd door het feit dat we gedurende het hele project wisten dat er directe oppositie zou zijn tegen deze informatie die toegankelijk zou zijn en openbaar zou worden gemaakt vanuit het veld, dat negatieve,  bewuste, allemaal doordringende gedachteveldprojectie van de mensheid die zijn eigen, zeer specifieke agenda heeft – die van het houden van de dingen in deze verwarde, gewelddadige wereld precies zoals ze nu zijn.

Inderdaad, in de loop van deze communicatie zouden we merken dat we en onze inspanningen bij elke gelegenheid worden ‘aangevallen’. Luide ruzies zouden op onverklaarbare wijze losbarsten tussen voorbijgangers buiten het huis tijdens de communicatie, waardoor de band werd verbroken en de procedure abrupt werd beëindigd. Atypisch late postbezorging zou zware pakketten die door de brievenbus op de grond stortten, opnieuw tijdelijk de delicate verbinding verbreken, me uit trance halen en ervoor zorgen dat we allemaal dagenlang last hadden van acute hoofdpijn. Tijdens een openbare trancedemonstratie waarbij Joseph vragen uit het publiek uitnodigde en beantwoordde, werd een nauwelijks verhulde vijandigheid en woede onbewust op hem gericht door een paar aanwezigen, waardoor een kanaal voor negatieve energie werd geopend dat resulteerde in weken van verstoring en problemen voor Jane, David, Tony en mijzelf. De levering van het laatste hoofdstuk werd onderbroken door negatieve energieën die de grenzen van onze kleine cirkel van Licht afspeurden, waarbij ik meerdere keren uit trance werd getrokken door het gebrek aan beschikbare spirituele energie, en we ons moesten hergroeperen na een warme, kalmerende drank en een tijd van vreedzame meditatie, om het boek tot een goed einde te brengen.

Om het nog stressvoller te maken, vertelde Joseph ons halverwege het boek dat de noodzaak om de zondeval zo snel mogelijk in de wereld te laten zijn toegenomen, wat leidde tot onze beslissing om niet één keer per maand te gaan zitten voor communicatie, zoals we tot dan toe hadden gedaan, maar twee keer. Dit stelde ons uiteindelijk in staat om de Communicatie ongeveer zeven maanden eerder te voltooien dan we zouden hebben gedaan als we ons oorspronkelijke schema hadden gevolgd, maar het gevolg voor mij van deze versnelde tijdschaal was opsluiting in een troebel, niet helemaal hier bestaan waarin mijn spirituele, mentale en fysieke energieniveaus bijna tot nul werden uitgeput, waarbij ik me soms in alle ernst afvroeg of ik dat wel zou doen,  in feite, leef om de taak te voltooien die voor handen is. Zoals je kunt zien, ben ik opgelucht en blij dat ik met een wrange glimlach op mijn gezicht kan melden dat ik dat heb gedaan.

Met Jozefs woorden hier in fysieke vorm volgde vervolgens een drukke periode van het boek klaarmaken voor druk, waarin ik mezelf de luxe toestond het voor het eerst te lezen. ‘Wat is dat?’ zeg je… voor het eerst lezen? Nou, ja. Zie je, de andere leden van onze groep, die aanwezig waren, wisten natuurlijk wat het boek bevatte, maar ik, nadat ik mijn fysieke lichaam en geest had verlaten om Joseph centraal te laten  staan tijdens de communicatie die de inhoud ervan vormde, had geen idee van wat er was gezegd en vermeed opzettelijk de anderen om informatie te vragen voor het geval ik wat kennis zou absorberen die onbewust toekomstige transmissies zou beïnvloeden en kleuren. Wat ik ontdekte bij die eerste lezing was het meest verbazingwekkende spirituele manuscript (ik mag dat zeggen omdat ik alleen de boodschapper ben – alleen het ‘instrument’ zoals Jozef me noemt – niet de bedenker van de woorden). In dit boek zit een uitleg over waarom de dingen zijn zoals ze hier zijn, wat ervoor heeft gezorgd dat de dingen zo zijn en de eenvoudige maar toegewijde stappen die moeten worden genomen om ons uit de huidige status quo op Aarde te tillen. Ieder van ons voelde zich bij het beoordelen van de zondeval vernederd door de enormiteit van de openbaringen en de eenvoud van de boodschap ervan, gerustgesteld door de manier waarop elk feit en elke verklaring volkomen logisch was en heen en weer verband hield met elk ander stukje informatie in dit boek en de anderen, en nog meer vastbesloten om De Joseph Communications zo ver en zo breed mogelijk te verspreiden tijdens ons leven.

De bevalling van Jozef wordt hier gepresenteerd zoals het gebeurde in de tijd dat we samen zaten voor communicatie. Wanneer onderbrekingen in de overdracht om welke reden dan ook hebben plaatsgevonden, worden deze in de tekst aangegeven. In gevallen waarin Joseph in mijn mentale woordenboek rondviste naar geschikte woorden om bepaalde concepten beter te beschrijven, zijn die streven naar duidelijkheid ook achtergelaten. Aan het einde van elk hoofdstuk nodigde Joseph ook jane, David en Tony uit tot vragen over de kwesties die hij zojuist aan de orde had gesteld. Omdat ook deze boordevol informatie en Jozefs karakteristieke aandacht voor detail zitten, en naarmate ze dieper ingaan op de thema’s die in dit boek worden behandeld, zijn ze ook opgenomen. Wat introducties betreft, Jane is mijn hardwerkende partner en mijn rots; David is de beste vrienden van het leven en mede-spirituele zoeker/lid van The Band Of Light (Joseph’s titel voor ons, niet de onze); en Tony is onze trouwe supporter en vriend wiens gulle geest de creatie en distributie van onze boeken mogelijk heeft gemaakt, en die deelneemt aan de Joseph-sessies wanneer de taken in zijn Healing Sanctuary dit toelaten (wat zijn afwezigheid bij bepaalde sessies verklaart).

Als de zondeval met jullie resoneert zoals bij ons, beveel dan alstublieft, in het belang van de mensheid, in het belang van toekomstige generaties en in het belang van deze planeet, dit werk aan aan die collega’s, vrienden en familie waarvan jullie denken dat ze klaar zijn om toegang te krijgen tot deze informatie. Het enige feit dat Jozef ons tijdens dit werk heeft ingeprent, is dat de tijd om dingen te veranderen, de tijd voor actie, nu is. Het heeft geen zin om dingen uit te stellen tot morgen, want, zoals je aan het einde van dit boek zult ontdekken, tenzij we ons vandaag verstandig gebruiken, zijn er nog maar een eindig aantal morgens over.

Michael G. Reccia
Juni, 2012